Για μια 6η Δεκέμβρη στο ύψος των αναγκών μας!

Έχουν περάσει σχεδόν 8 χρόνια από το θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το όπλο ενός υπηρέτη της κρατικής βίας. Ένα γεγονός, το οποίο για όλους είναι λίγο πολύ γνωστό και προκάλεσε αντιδράσεις πανελλαδικά. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε πως το περιστατικό ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η οργή του κόσμου όχι μόνο ενάντια στην καταστολή αλλά σ’ ολόκληρο το σύστημα, αφού μόλις είχε ξεσπάσει η κρίση που βιώνουμε ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, τα περιστατικά βίας από ένστολους «προστάτες» της δημόσιας τάξης ολοένα και αυξάνονται. Εικόνες συνταξιούχων που τρώνε τα χημικά των ΜΑΤ αλλά και δημοσιογράφοι που ξυλοκοπούνται. Το συμβάν με ανήλικο μαθητή να πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου, δεν είναι το μοναδικό, ούτε και το τελευταίο. Διαχρονικά, έχουμε συναντήσει παρόμοια περιστατικά, όπως εκείνα των Κούμη, Κανελλοπούλου και Καλτεζά. Τριών ανθρώπων που έπεσαν νεκροί με παρόμοιο τρόπο σε πορείες για την 17 Νοέμβρη.

 Στο σήμερα ακόμα βιώνουμε την κρατική καταστολή σε κάθε μορφή της. Ένα από τα βασικά ζητήματα που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια και είναι στα πλαίσια του νόμου Γαβρόγλου είναι η κατάργηση του ασύλου. Η αστυνομία με απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου θα έχει το ελεύθερο να εισβάλλει μέσα στο πανεπιστήμιο σε μόνιμη βάση. Η αφορμή για μια τέτοια κίνηση δόθηκε από τα γεγονότα που πήραν θέση στο ΑΠΘ με το πρόβλημα του ναρκεμπορίου εντός του πανεπιστημίου. Η παρουσία της αστυνομίας εκεί ήταν συχνή, καταπατώντας συνεχώς το άσυλο. Ωστόσο, ένα τέτοιο πρόβλημα δε λύνεται με τις συλλήψεις και το ξυλοκόπημα των χρηστών, αλλά εντείνεται. Ουκ ολίγες φορές η αστυνομία έχει κάνει τα στραβά μάτια σε μεγαλοεμπόρους που μεταφέρουν λαθραία τόνους ναρκωτικών. 

Προκειμένου να λυθεί λοιπόν, το πανεπιστήμιο δεν θα πρέπει να είναι κλειστό, αλλά ανοιχτό! Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί ένα δραστήριο κύτταρο μόρφωσης και έναν χώρο πολιτιστικών-πολιτικών εκδηλώσεων. Η ζωντάνια του πρέπει να αποτελεί υπόθεση της κοινωνίας και πρώτα απ’ όλα υπόθεση δική μας.

  Τι θέλουμε εμείς; 

•         Πλήρη επαναφορά του ασύλου!
•         Πανεπιστήμιο ζωντανό και δραστήριο!
•       Δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες για όλους/ες!

Οι εκφάνσεις της καταστολής που είναι απόρροια της λειτουργίας του καπιταλισμού, φαίνονται σε συλλήψεις αγωνιστών που διώκονται λόγω της πολιτικής τους δράσης που αντιτίθεται στο ίδιο το σύστημα. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε με την πρόσφατη καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή. Με αβάσιμες κατηγορίες που έχουν απορριφθεί κι επιστημονικά και μοναδικό επιχείρημα τις κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις που έχουν με άτομο που είχε κατηγορηθεί -και αθωωθεί- για την ίδια υπόθεση, βρέθηκαν στη φυλακή για 13 χρόνια. Γίνεται πλέον ξεκάθαρο πως όποιος αγωνίζεται δε θα έχει μόνο το φόβο της δίωξης αλλά και της κοινωνικής απομόνωσης, αφού πλέον για το κράτος μπορεί να θεωρούνται «επικίνδυνες» ακόμα και οι προσωπικές σχέσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους, εμείς θεωρούμε ότι η 6^η Δεκέμβρη δε πρέπει να αποτελεί απλά μια μέρα μνήμης, αλλά να δοθεί το απαραίτητο περιεχόμενο που να απαντάει στο συνολικότερο πλαίσιο της καταστολής και να εμπνέει τον κόσμο να αγωνιστεί για καθετί που τον καταπιέζει ! Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο τους φοιτητές και η εκμετάλλευση τους απ’ αυτό και τους μηχανισμούς του, μόνιμη εργασιακή περιπλάνηση, η ανεργία και η συνολικότερη ανασφάλεια που βιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας είναι ερωτήματα που είναι αναγκαίο ν’ απαντήσουμε. Εμείς θεωρούμε πως ο χώρος που είναι ικανός να συνδέσει όλα τα παραπάνω και να τους δώσει το νόημα και την απάντηση που αρμόζει στο ύψος των αναγκών μας, βρίσκεται στις γενικές μας συνελεύσεις, την αμεσοδημοκρατική διαδικασία που ο καθένας είναι σε θέση να συμβάλλει σ’ αυτή και στις αποφάσεις της.

Όλοι/ες στη γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου στις 28/11 στις 12:30 στο αμφιθέατρο Β1

                              

ΜΑΝΔΡΑ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2017… ΕΝΑ ΤΥΧΑΙΟ ΑΛΛΑ ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Ολόκληρη η χώρα παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες  στην Δυτική Αττική και ειδικά στη Μάνδρα, τις φονικές πλημμύρες οι οποίες άφησαν πίσω τους 21 νεκρούς, καθώς και πάρα πολλές καταστροφές στα σπίτια και στις περιουσίες των κατοίκων. 

Το συγκεκριμένο συμβάν δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν καταστροφές από πλημμύρες, ούτε και η πρώτη φορά φυσικά που υπάρχουν νεκροί. Για άλλη μια φορά κυβέρνηση και ΜΜΕ έρχονται να εκφράσουν την θλίψη και την «αμέριστη» συμπαράστασή τους στους συγγενείς των θυμάτων, ενώ με φθηνά επικοινωνιακά παιχνίδια οι αρμόδιοι πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο.

Αρχικά οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η έντονη βροχόπτωση προφανώς και είναι ένα φυσικό φαινόμενο, οι συνέπειές του όμως είναι πλήρως ταξικές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις πλήττονται μόνο οι ισοπεδωμένοι αυτής της κοινωνίας. Σε οποιοδήποτε αντίστοιχο ζήτημα έχει προκύψει διαχρονικά με τα φτωχά προάστια, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατιάς, της φτώχειας, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς δηλαδή, δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα, αφού εν έτει 2017 θρηνούμε 21 ανθρώπους από πλημμύρα, μέσα σε ένα αστικό δίκτυο! Θα μπορούσαμε να έχουμε τόσους θανάτους στην Εκάλη ή στην Κηφισιά άραγε από μία πλημμύρα;

Τα μπαζωμένα ρέματα, οι κακά σχεδιασμένοι ιδιωτικοί δρόμοι, η έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, αλλά και τα αποψιλωμένα δάση εκτός από αιτία της καταστροφής δείχνουν και  την χρόνια κρατική αδιαφορία. Γιατί να κάνεις ένα αντιπλημμυρικό έργο άραγε όταν ο παράγοντας «κέρδος» σταματάει με την τελειοποίησή του; Τι καλά που θα ήταν αν το νερό πλήρωνε διόδια ε; Ο ίδιος λόγος είναι που θα χτίσεις και πάνω στο υδρογραφικό δίκτυο, χωρίς να αναρωτηθείς αν η έκταση είναι κατάλληλη για δόμηση και χωρίς να σε ενδιαφέρει αν το νερό θα έχει κάποια διέξοδο μάλλον. Αλλά τώρα που το νερό φώναξε «παρών», η κυβέρνηση και το κράτος ήταν ως συνήθως, απόντες.

Γίνεται αντιληπτό λοιπόν, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις αδυνατούν να δώσουν χρήματα για αντιπλημμυρικά έργα και άλλα έργα υποδομής που θα έχουν επίκεντρο την κοινωνία και τον άνθρωπο. Να δίνουν χρήματα σε προέδρους ΠΑΕ για να φτιάξουν γήπεδα, ή για την αγορά νέων F16 ή να κόψουν χρήματα από την παιδεία όμως είναι πάγια πολιτική τους. Μιας πολιτικής πλήρως εναρμονισμένης με τις κατευθύνσεις των δανειστών και της ΕΕ, που τσακίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα και κάνει πλάτες σε βιομήχανους και μεγαλοεργολάβους. Συνεπώς, δεν παίζει ρόλο μόνο το ποσό των χρημάτων που δίνεται, αλλά και ο τρόπος που αυτά αξιοποιούνται.

Όπως προαναφέρθηκε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι εύρυθμες πλούσιες περιοχές του κέντρου και των προαστίων, δεν πρόκειται να είχαν την ίδια κατάληξη από ένα αντίστοιχο φαινόμενο βροχόπτωσης. Όσο λοιπόν οι ανθρώπινες ζωές μπαίνουν στο παιχνίδι της κοστολόγησης από ένα καπιταλιστικό σύστημα που έχει μετατρέψει τα πάντα σε χρήμα, τόσο λιγότερο θα λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας άνθρωπος. Πώς να ληφθεί άλλωστε όταν η «εξοικονόμηση» χρημάτων θα μπαίνει σε μια ζυγαριά, που αντίβαρό της θα έχει τον αριθμό των αποδεκτών θανάτων;