Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

Όλοι/ες στην Γενική Συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου την Τετάρτη 5/12 στις 12.30 στο αμφΒ1

Ο Δεκέμβρης ως απάντηση στο «Και τι να κάνουμε;»
Από την αρχή της χρονιάς έχει ξεσπάσει μια σειρά κινητοποιήσεων, φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι έχουν βγει στον δρόμο του αγώνα. Από τις κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Παιδείας, καταλήψεις σε σχολές και σχολεία ξεπηδάει ένα ρεύμα ανυπακοής και αντίστασης στην νεολαία που απαιτεί καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας για το μέλλον της. Με αφορμή και τη συμπλήρωση 10 χρόνων από το μεγάλο ξεσηκωμό της νεολαίας το Δεκέμβρη του ’08, πρέπει να βγούμε ξανά στο δρόμο του αγώνα, παλεύοντας και για «μικρά» και για τα «μεγάλα», πιάνοντας ξανά το νήμα εκείνου του Δεκέμβρη που η νεολαία είδε το ποτήρι να ξεχειλίζει και είπε “Ως εδώ” παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της. Πιάνοντας αυτό το νήμα προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα του σήμερα και να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που η νεολαία του 2008 με έναν διαφορετικό τρόπο τα είχε δει να έρχονται.
Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση & Νέο Πρόγραμμα Σπουδών-Αλλαγή ονόματος σχολής
Φυσικά δεν έχουμε καμία αυταπάτη και διακρίνουμε ότι όλες αυτές οι εκφάνσεις συνολικότερων κατευθύνσεων στον χώρο της παιδείας δεν είναι ξεκομμένες. Είναι οι κατευθύνσεις που μπαίνουν για το πώς θα είναι οι σπουδές μας, τι περιεχόμενο θα έχουν και τι στόχο. Είναι οι αλλαγές που έρχονται στα προγράμματα σπουδών των σχολών μας, που συνολικά οδηγούν σε αποφοίτους-συλλέκτες δεξιοτήτων για τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου και όχι σε επιστήμονες με συνολική εποπτεία του αντικειμένου τους, με ικανότητα κριτικής σκέψης και εξέλιξης του προς όφελος της κοινωνίας και των αναγκών της. Χαρακτηριστικά, στη σχολή μας αυτό επιχειρείται μέσω της ψήφισης της αλλαγής στρατηγικής της σχολής και του ονόματός της. Στην πλειοψηφία των σχολών του ΕΜΠ, ήδη από την προηγούμενη χρονιά, έχει ξεκινήσει συζήτηση για την αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών. Στην σχολή των πολιτικών μηχανικών το νέο πρόγραμμα σπουδών ψηφίστηκε και έτσι πάει να γίνει και στη σχολή μας με τη διαδικασία ψήφισης της νέας της στρατηγικής. Τα νέα προγράμματα σπουδών εκτός από την ταυτόχρονη προσπάθεια αλλαγής τους έχουν και πολλά ακόμα κοινά. Χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία τον εκσυγχρονισμό της σχολής, μειώνουν το γνωστικό εύρος με στόχο την «αποστολή» των φοιτητών σε ένα μέλλον διαρκούς επανακατάρτισης με σεμινάρια, μεταπτυχιακά, διδακτορικά αφού ο κάθε φοιτητής θα λαμβάνει μόνο το κομμάτι της γνώσης που ζητάει η αγορά την δεδομένη χρονική στιγμή χάνοντας την συνολική εποπτεία του αντικειμένου του. Στην σχολή μας το προς ψήφιση κείμενο για την νέα στρατηγική αναφέρει χαρακτηριστικά «Το γνωστικό αντικείμενο πρέπει να γίνει περισσότερο συνεκτικό ώστε να αναδεικνύει τη σημαντικότητα της ειδίκευσης και τον διαφορετικό τρόπο προσέγγισης του γεοχώρου», αφήνοντας ανοιχτές πόρτες στην διάσπαση του πτυχίου και ουσιαστικά της επιστήμης μας, καθώς επίσης ότι «Τα νέα αντικείμενα που αναπτύσσονται στη σχολή πρέπει να ακολουθούν ένα συνεκτικό γνωστικό πυρήνα, να προσφέρουν επιστημονική διέξοδο και προοπτική, να αναδεικνύουν ποιοτική διαφοροποίηση και όχι απλά να στοχεύουν στην κάλυψη περιφερικών παραδοσιακών επαγγελματικών αντικειμένων τα οποία αποτελούν πεδίο και άλλων ειδικοτήτων», κάνοντας πιο έντονα καθαρή την στόχευση σε αποστειρωμένη και αποκομμένη από το συνολικό επιστημονικό πεδίο γνώση, και μάλιστα την εξάλειψη αντικειμένων από το πεδίου του Τοπογράφου τα οποία η αγορά εργασίας θεωρεί ότι πλέον μπορεί να τα καλύψει με διαφορετικό τρόπο και άρα να διαφοροποιήσει τον ρόλο της σχολής μας στον καταμερισμό της εργασίας. Πέρα όμως απ’ αυτά μέσω της διαδικασίας στρατηγικής της σχολής ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα «Τι μαθαίνουμε εδώ και για ποιον;». Οι κατευθύνσεις που μπαίνουν για τα ερευνητικά, καθώς και το αντικείμενο πολλών από αυτά, όπως για παράδειγμα ο στρατός και ο πόλεμος, δημιουργούν καταστάσεις στις οποίες εμείς οι ίδιοι, που θεωρητικά απλώς σπουδάζουμε, να παράγουμε την απαραίτητη γνώση και το τεχνογνωσία για κάθε λογής στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και του ελληνικού κράτους και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι στο αιματοκύλισμα ολόκληρων λαών.
Δεν πολεμάμε γι’ αυτούς παρά μόνο για τις ζωές μας
Και ενώ καθημερινά δημιουργούν ένα τέτοιο τοπίο, ακούμε πόσο σημαντικό είναι να σταθούμε όλοι μαζί, ότι τα συμφέροντά μας είναι κοινά και ότι τα απειλεί μια τουρκική επιθετικότητα ή ένας «Σκοπιανός» αλυτρωτισμός. Αυτά μας τα λένε την ίδια ώρα που το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τη Συρία. Την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος συμμετέχει άμεσα στις επιθέσεις παραχωρώντας τη βάση της Σούδας και πολλές ακόμη σε όλη την Ελλάδα. Αυτά μας τα λένε την ίδια ώρα που μέσα στις σχολές μας παράγουμε γνώση για την πολεμική τους μηχανή, με ερευνητικά, επώνυμες έδρες και μεταπτυχιακά προγράμματα. Όσο λοιπόν μας λένε αυτά, εμείς απαντάμε ότι δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον μαζί τους, απαντάμε ότι τα μόνα κοινά συμφέροντα τα έχουμε με τα πληττόμενα κομμάτια της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Μακεδονίας, της Συρίας, απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική δύναμη, εντός και εκτός συνόρων, είτε με την μορφή του εισβολέα είτε με την μορφή του «προστάτη».
Φασιστική απειλή και κοινωνικός εκφασισμός
Μια τέτοια κατάσταση που στήνεται όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει και να επιβιώσει εάν δεν έχουν μαζί τους κομμάτι της κοινωνίας, ή μάλλον εάν δεν διαμορφώσουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να προασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα. Πάνω σε αυτή την κατάσταση διαμορφώνεται ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας. Εκφασισμός που ξεκινάει από μια διαδήλωση για την Μακεδονία, συνεχίζει με την υπεράσπιση Έλληνα φασίστα που πυροβολεί σε αλβανικό έδαφος και φτάνει μέχρι την στέρηση της ζωής όσων αποτελούν κίνδυνο για τον ελληνικό εθνικό κορμό, τη δολοφονία του lgbtqi ακτιβιστή και οροθετικού Ζακ/Zackie Oh από μπάτσους και αφεντικά, την τριπλή δολοφονία προσφυγισσών στον Έβρο, την δολοφονία του Αλβανού εργάτη Petrit Zifle από φασίστα στην Κέρκυρα, αλλά και άλλων πολλών ακόμα που αποκρύφτηκαν και δεν μάθαμε, ούτε θα μάθουμε ποτέ. Διαμορφώνεται ένας εκφασισμός που ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες πήρε επικίνδυνες μορφές γιατί πάτησε πόδι εκεί που διαμορφώνεται η αυριανή νεολαία, στα σχολεία. Προσπάθησε να αναπτυχθεί ανάμεσα σε παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους καθημερινά να παλεύουν για την επιβίωση και τα ίδια να μεγαλώνουν σε μια κατάσταση που δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό όνειρο. Σε αυτά τα παιδιά πήγε να αναπτυχθεί και να τα πείσει ότι ο εχθρός τους είναι οι γειτονικοί λαοί και όχι όσοι τους κλέβουν τη ζωή μέσα από τα σύνορα. Ωστόσο, φάνηκε για άλλη μια φορά ότι το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να τους σταματήσει και να φέρει στο προσκήνιο τον ρόλο που παίζουν και να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα και μέτωπα πάλης που είναι αναγκαία στο σήμερα. Οι συντονισμένες αντιφασιστικές παρεμβάσεις σε πλήθος σχολείων έδειξαν ότι εκεί έξω υπάρχει ακόμη ένα δυναμικό που δεν πείθεται από το μίσος και τη μισαλλοδοξία τους, που αναζητά και βρίσκει τη μήτρα των προβλημάτων του και στοχεύει σε αυτήν, ότι ο αντιφασιστικός αγώνας που θίγει τα ζητήματα πολιτικά και δίνει μια άλλη προοπτική μπορεί να μετράει βήματα και να είναι νικηφόρος.

Από την μεριά μας να κάνουμε ξεκάθαρο ότι εμείς δεν θα αποδεχτούμε το μέλλον που μας επιβάλλουν, δεν συμβιβαζόμαστε και δεν συναινούμε στη πραγματικότητα τους. Μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες θα περιγράψουμε το μέλλον που μας αρμόζει, θα παλέψουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας !


Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την Τετάρτη 5/12 στις 12:30 στο αμφ. Β1

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ 8.11.18


Έχουν περάσει 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια εξέγερση ενάντια στο χουντικό καθεστώς. Ένα αντεργατικό καθεστώς το οποίο ήρθε να καταστείλει πλήρως τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που ξέσπαγαν τη δεκαετία του ΄60, ένα καθεστώς που εξυπηρετούσε όσο κανένα άλλο, με φοροαπαλλαγές και άλλες πολιτικές (ιδιωτικοποιήσεις, σπάσιμο απεργιών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, κλπ), τους εφοπλιστές και συνολικά την ελληνική αστική τάξη. Συγχρόνως, με την αναβαθμισμένη σχέση με το ΝΑΤΟ, την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, και με χρήση μιας μαζικής μιλιταριστικής προπαγάνδας, το ελληνικό κράτος κατόρθωσε να ισχυροποιήσει την στρατιωτική και οικονομική θέση του στη γύρω περιοχή. Οι αντιστάσεις στις παραπάνω πολιτικές απαντήθηκαν από το κράτος με βίαιη καταστολή συγκεντρώσεων, εξορίες, παρακολουθήσεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Ενάντια στην παραπάνω κατάσταση χτίστηκε ένα ανταγωνιστικό φοιτητικό κίνημα που δεν φοβήθηκε την κρατική καταστολή και επέλεξε την ευθεία σύγκρουση με τη χούντα. Η εξέγερση του ’73 ήταν συνέχεια αυτών των αγώνων, στην οποία συμμετείχαν ευρύτερα λαϊκά στρώματα με ιδιαίτερη μαζική συμμετοχή εργατών σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συγκρούσεις, για αυτό αντιμετωπίστηκε με αιματηρή καταστολή. Κατάφερε όμως να δημιουργήσει τα ρήγματα που συνέβαλλαν στην αποσταθεροποίηση και τελικά την πτώση της χούντας.

Μετά από 45 χρόνια, είμαστε σε μια περίοδο που το καπιταλιστικό σύστημα κλονίζεται και προσπαθεί να ξεπεράσει τη βαθιά του κρίση, αυξάνοντας την κερδοφορία του εις βάρος του κόσμου της εργασίας και της πλειοψηφίας της νεολαίας. Στην Ελλάδα η εφαρμοσμένη πολιτική, με την μορφή των μνημονίων, φαντάζει σκληρά θωρακισμένη και υπεράνω κριτικής και διαφωνίας. Φαίνεται ξεκάθαρα πως από το κοινοβούλιο δεν μπορεί να προκύψει καμία φιλολαϊκή  λύση, αντιθέτως μας ετοιμάζουν τα χειρότερα με αντεργάτικες μεταρρυθμίσεις (πχ απαγόρευση απεργιών), πλειστηριασμούς Α’ κατοικίας και εμπορευματοποίηση δημόσιων χώρων και υπηρεσιών (Ελληνικό, ρεύμα, νερό, κλπ). Το κράτος καταλαβαίνει πως αυτά τα μέτρα θα συναντήσουν σοβαρές αντιστάσεις και προσπαθεί από την μία να χτίσει κοινωνική συναίνεση στο όνομα μιας “ανάπτυξης” (στην πραγματικότητα της κερδοφορίας των αφεντικών).

Η επίθεση κράτους και κεφαλαίου εντείνεται και στην εκπαίδευση. Εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε εφαρμογή το κεντρικό νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο νόμος Γαβρόγλου. Μέσα από διάφορες κατευθύνσεις προσπαθεί να εξυπηρετήσει ένα στρατηγικό στόχο: την υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας με την παράλληλα υποβάθμιση των εργασιακών της δικαιωμάτων. Αυτό περνάει μέσα από ένα πανεπιστήμιο, που θα «λύνουν και θα δένουν» οι μεγαλοεταιρείες, που το πτυχίο που θα παίρνουμε δε θα μας εξασφαλίζει καμία εργασία, που δε θα έχουν χώρο σε αυτό τα παιδιά των φτωχών οικογενειών. Αυτό εξυπηρετείται:
·       Γενικεύονται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, αλλά και μπαίνουν μέσα από διάφορους τρόπους στα προπτυχιακά(!). Παράλληλα ,περνάνε μαθήματα απ΄τα προπτυχιακά στα μεταπτυχιακά, κάνοντας ξεκάθαρο ότι για να εργαστείς θα δεν αρκεί το πτυχίο αλλά πρέπει να έχεις την οικονομικής δυνατότητα να πληρώσεις για μεταπτυχιακά, σεμινάρια και πιστοποιήσεις.
·       Πανεπιστήμιο, αυτοχρηματοδοτούμενο, που θα δίνουν οι μεγαλοεπιχειρήσεις χορηγίες και δωρεές, όχι για την «ψυχή της μάνας τους», αλλά για να προσαρμόζουν τα προγράμματα σπουδών στις ανάγκες τους και για έχουν τους κατάλληλους αναλώσιμους αποφοίτους
·        Ίδρυση διετών σπουδών μέσα στις σχολές, που θα βγάζουν φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, είδαμε και την πρόταση για αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία, διασπώντας τα έτσι, μέσα από διάφορους τρόπους που θα επιλέξει κάθε τμήμα. Μία τέτοια λύση, είναι η ίδρυση τμήματος Παιδαγωγικής, ως διάσπαση του ΦΠΨ. Αυτή η κίνηση, βέβαια, έχει αποτραπεί προς στιγμή από μαζικές συνελεύσεις του συλλόγου της Φιλοσοφικής.

Στο κομμάτι της μέριμνας παράλληλα βλέπουμε πέρα απ΄τα αυξημένα οικονομικά κριτήρια και μείωση των καρτών σίτισης των φοιτητών, μια αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των εστιών. Ήδη τα λίγα δωμάτια στις εστίες και η έλλειψη εστιών σε μεγάλες σχολές (ΠΑΠΕΙ, Πάντειος, ΑΣΟΕΕ, ΤΕΙ), σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση και την αλλαγή των κανονισμών λειτουργίας των εστιών αποτρέπουν πολλούς φοιτητές απ’ την προσπάθεια τους να τελειώσουν τις σπουδές τους. Μέχρι και ανθρώπινες ζωές κινδύνεψαν με την μεγάλη πυρκαγιά στις εστίες του Πανεπιστήμιου Κρήτης, οι οποίες καταστράφηκαν. Μεγάλο ζήτημα συνεχίζει να είναι και με της αλλαγές στον ΟΑΣΑ αλλά και με την κατάσταση με τα ΚΤΕΛ στις πόλεις κυρίως της επαρχίας, το πρόβλημα μετακινήσεις των φοιτητών προς τους χώρους των πανεπιστημίων. 

Επίσης, δρομολογούνται κλεισίματα-συγχωνεύσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα. Το ΕΚΠΑ είναι σε προχωρημένες συζητήσεις με το ΤΕΙ Χαλκίδας για την ίδρυση νέων σχολών. Αυτές οι κινήσεις δε στοχεύουν στην «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ. Αλλά στις περαιτέρω περικοπές για τις σχολές και στην δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων στο ίδιο αντικείμενο, και άρα εργαζόμενων διαφορετικών ταχυτήτων, που θα ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλον.

Επίθεση στο Άσυλο
Κλειδί σε όλα αυτά, είναι να μη μιλάνε και να μη διεκδικούν οι φοιτητές. Διακαής πόθος όλων των Κυβερνήσεων ήταν η κατάργηση του ασύλου. Το θέμα δεν είναι κατά βάση ιδεολογικό, αλλά πρακτικό: από την μια επιδιώκουν να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο στις έρευνες των εταιρειών και από την άλλη να μην υπαρχουν εκείνες οι διαδικασίες (συνελευσεις, συζητητσεις, στέκια) που αμφισβητουν στην πράξη την εξουσία κράτους και κεφαλαίου. Επιτροπές επίβλεψης της ακαδημαικής ελευθερίας θα προσέχουν τα πάντα μέσα στα πανεπιστήμια, αφήνοντας τους το δικαίωμα να επιβάλλουν τη λύση της καταστολής, όπου δεν υπάρχει συναίνεση από την πλευρά των φοιτητών. Αυτό συμπεραίνεται από το πόρισμα της επιτροπής για την ακαδημαϊκή ελευθερία και ειρήνη (Επιτροπή Παρασκευόπουλου), και από κινήσεις που πραγματοποιούνται το τελευταίο διάστημα με λοκ αουτ σχολών εφευρίσκοντας διαφορές αφορμές, προς αποφυγή καταλήψεων και συνελεύσεων (με πιο πρόσφατα παραδείγματα την δικαιολογία της φοιτητικής ομάδας της συλλογικότητας του Ρουβίκωνα στη ΦΛΣ την ίδια ώρα που ο σύλλογος έπαιρνε αγωνιστικές αποφάσεις, όπως και το παράδειγμα της Πληροφορικής που έγινε λοκ αουτ ημέρα κατάληψης, καθώς και με την απαγόρευση διεξαγωγής πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων στους χώρους των σχολών 

Εργασιακή προοπτική και μελλοντικός μηχανικός
Η πάλη για την εργασιακή προοπτική αποκτά νέα βαρύτητα, με τις επιχειρούμενες αλλαγές και στο θεσμικό πλαίσιο του ΤΕΕ. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλλαγή και ψήφιση του Νέου Θεσμικού Πλαισίου του ΤΕΕ, που ουσιαστικά, όταν ο νέος μηχανικός θα αποφοιτεί θα θεωρείται “δόκιμος μηχανικός” που ανήκει στην “μηδενική κλάση” χωρίς ουσιαστικά επαγγελματικά και εργασιακά-ασφαλιστικά δικαιώματα, με πενιχρές αμοιβές και προκειμένου να περάσει στην επόμενη και να αναρριχηθεί στην πυραμίδα, θα πρέπει να παρακολουθεί επί πληρωμή σεμινάρια του ΤΕΕ και να δίνει εξετάσεις για όλη του τη ζωή, εξαρτώμενος από τον κάθε εργοδότη αν θα του αναγνωρίσει ‘επαγγελματική εμπειρία’, καλούμενος να δίνει τον μισό μισθό του σε ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό που προσπαθούν ουσιαστικά να επιτύχουν είναι η δημιουργία μιας τεράστιας γκάμας “δεξιοτήτων”, με εξεταστή και πιστοποιητή τους το ΤΕΕ. Στην πράξη, αυτό που παρουσιάζεται σαν άνοιγμα του επαγγέλματος σημαίνει το κλείσιμο του για τους νέους μηχανικούς που δεν μπορούν να εγγραφούν στο ΤΕΕ. Επιπλέον, συντελείται εκ βάθρων αλλαγή της δομής του ίδιου του Τ.Ε.Ε. και εντείνεται περαιτέρω η υπόστασή του ως ένας γραφειοκρατικός και αντιδημοκρατικός μηχανισμός που λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα τις ανάγκες εργοδοτών, μεγαλοεργολάβων και μεγαλομηχανικών, αφήνοντας ακόμα λιγότερα συνδικαλιστικά δικαιώματα και περιθώρια αντίδρασης στους εργαζόμενους, τους νέους μηχανικούς και μισθωτούς.

Η σχολή μας και τι σχέση έχει με όλα αυτά
Βλέπουμε να έχει ανοίξει αρκετά χρόνια τώρα μια κουβέντα σχετικά με την αλλαγή του προγράμματος σπουδών, όχι με γνώμονα την εναρμόνιση των σπουδών με τη πρόοδο της επιστήμης και τις εξελίξεις της τεχνολογίας, αλλά με βάση τη ζήτηση της αγοράς εργασίας και το μοντέλο αποφοίτου και εργαζόμενου που στοχεύουν όσα περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία και το νέο θεσμικό πλαίσιο του ΤΕΕ. Κάτι το οποίο μάλιστα συναντάμε πλέον πριν καν την αποφοίτηση μέσω των πρακτικών ασκήσεων και πιο συγκεκριμένα στη σχολή μας των Μεγάλων Γεωδαιτικών Ασκήσεων ΙΙ. Μια κατάσταση η οποία τα δύο τελευταία έτη επιδεινώνεται με κόψιμο του μισθού, ελλειπή και επιτηδευμένα αργοπορημένη ενημέρωση σχετικά με τις συνθήκες εργασίας και ασφάλισης και αυστηρά deadlines συμμετοχής, δυσχεραίνοντας έτσι το περιθώριο αντίδρασης από πλευράς φοιτητών. Σε όλη αυτή την κατάσταση βλέπουμε ότι το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο επιτελεί τον ρόλο του σε  αφεντικά και δήμους να βγάζουν λεφτά από την απλήρωτη εργασία μας. Εν τέλει, η κατάσταση αυτή δημιουργεί ”μηχανικούς δύο ταχυτήτων” πριν καν την απόκτηση του πτυχίου, αφού όποιος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθει αποκλείεται με συνοπτικές διαδικασίες από ένα πολύ σημαντικό κομμάτι γνώσης και εξάσκησης του αντικειμένου του ή τον οδηγούν στο δόγμα ότι φταίει αυτός και να καταλήγει να καταπνίγει κάθε απόλαυση και ευχαρίστηση για να μπορέσει να μαζέψει χρήματα και να γίνει ανταγωνιστικός.

Παράλληλα, η εντατικοποίηση των σπουδών, η πειθάρχηση των φοιτητών φαίνεται να εντείνεται από πλευράς καθηγητών είτε αυτό είναι με τα μαζικά κοψίματα και την αναντιστοιχία μαθήματος-εξέτασης, είτε με αυταρχικές συμπεριφορές μέσα στο αμφιθέατρο), τα κοψίματα στις ΜΓΑ Ι και τις παράλογες απαιτήσεις για επανάληψη όλης της διαδικασίας των μετρήσεων από τους φοιτητές που κόπηκαν. Η καθηγητική αυθαιρεσία δεν θα γίνει ανεκτή από τους φοιτητικούς συλλόγους και δεν υπάρχει σαν μεμονωμένο περιστατικό κάποιων «σαδιστών» καθηγητών, αλλά είναι μία γενικότερη τάση και λογική στην οποία οφείλουμε να αντισταθούμε. 

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η σχολή μας πέρσυ γιόρτασε τα 100 χρόνια της και αποφάσισε να ξοδέψει 10.000€+ για καφέδες, finger food και κρουασανάκια για το πάρτι γενεθλίων της. Την ίδια ώρα βέβαια δίναμε μαθήματα στην εξεταστική με 5 βαθμούς χωρίς θέρμανση, μας αναγκάζουν να δίνουμε 50άρικα στο πρώτο έτος για τα υλικά σχεδίου, μας δίνουν ηλεκτρονικά συγγράμματα τα οποία το Πολυτεχνείο «δεν μπορεί να πληρώσει» για εκτύπωση, πολλές αίθουσες (όπως της Γεωπληροφορικής) μισογκρεμίζονται σταδιακά, ενώ υπολογιστές και εκτυπωτικά μηχανήματα χαλάνε και είτε καθυστερούν να επισκευαστούν, είτε μένουν έτσι.

Κυλικείο στα χέρια αργαζόμενων και φοιτητών
Μέσα σε όλα αυτά, από τις αρχές του καλοκαιριού το κυλικείο της σχολής μας έχει κλείσει αφού ο ιδιώτης που το διαχειριζόταν αποχώρησε με αποτέλεσμα ο χώρος να μοιάζει πλέον με εγκαταλειμμένο τοπίο. Αυτός ο χώρος έχει μείνει κλειστός αποκλείοντας έτσι την κοινωνικοποίηση και συναναστροφή μεταξύ των φοιτητών/τριών. Το αν θα υπάρχει χώρος λοιπόν να αυτοοργανώσουμε συλλογικα το διάβασμα μας να βρεθούμε, να συζητήσουμε κλπ εξαρτάται από τα κέρδη η μη του εκάστοτε ιδιώτη. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση δεν πρέπει να περιμένουμε την όποια εργολαβία, αντίθετα πρέπει να εναντιωθούμε σε κάθε εταιρία στο χώρο των σχολών μας και να απαιτήσουμε τη λειτουργία του κυλικείου από εργαζόμενους του πολυτεχνείου με μόνιμες συμβάσεις, αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση, να μη λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος αλλά την εξυπηρέτηση φοιτητών-εργαζομένων.  

Φυσικό κι επόμενο όλης αυτής της κατάστασης είναι η συνειδητή επιλογή κοσμητείας και καθηγητών να μην υπάρχει καμία ενημέρωση των φοιτητών για τη διεξαγωγή συνέλευσης καθηγητών και αυτές να γίνονται στα κρυφά, αφού πλέον δεν αναρτούνται ούτε καν στο site της σχολής. Η κατάσταση αυτή θα απαντηθεί από τον ίδιο τον φοιτητικό σύλλογο, ο οποίος είναι αυτός που θα επιβάλλει με κάθε τρόπο και τον τερματισμό της.

Αν δε μας αρκεί αυτή η κατάσταση που βιώνουμε, εντός και εκτός σχολής, κάτι πρέπει να γίνει. Ο μόνος δρόμος, που μπορεί να είναι νικήφορος και να επιβάλλει κατακτήσεις, είναι ο συλλογικός. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, κόντρα στις ατομικές λύσεις, εμείς η νεολαία βγαίνουμε στο προσκήνιο για διεκδικήσουμε όλοι να έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή μόρφωση, στην πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, χωρίς κανένα οικονομικό και άλλο εμπόδιο για τους φοιτητές. Αυτό περνά μέσα από τις μάχες ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου και την εκπαιδευτική «αντί»-μεταρρύθμιση, ενάντια στις πολιτικές που θέλουν ένα πανεπιστήμιο, λίγων και εκλεκτών, που θα υπηρετεί τις μεγαλοεταιρείες,θα βάζει δίδακτρα και θα πετσοκόβει συνεχώς τις παροχές. Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο, που  θα κάνει έρευνα για την κοινωνία και όχι για τις τσέπες των μεγαλοκαπιταλιστών. Με γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τις ανάγκες των σπουδών μας, για να μη κοπεί κάμια παροχή(σίτιση, στέγαση,μεταφορές), για να πεταχτεί κανείς έξω από τη σχολή του.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι οι λύσεις θα δοθούν από εμάς για εμάς τους ίδιους, τις απαντήσεις θα τις βρούμε μόνο ψηλαφίζοντας τα ερωτήματα μέσα στις μαζικές συλλογικές μας διαδικασίες και τις νίκες θα τις πετύχουμε μόνο όλοι μαζί και για όλους. Σε μία συγκυρία που ψηφίζονται συνεχώς νέα μέτρα και η επίθεση σε εργασία και εκπαίδευση βαθαίνει, που ερχόμαστε αντιμέτωποι με πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, που οι φασιστικές επιθέσεις πληθαίνουν καθημερινά. Σε μία κατάσταση που στη σχολή δεν είναι δεδομένη ούτε η θέρμανση τον χειμώνα, που υπάρχουν και δίνονται χρήματα για ερευνητικά συνδεδεμένα με το στρατό και τις επιχειρήσεις και για εορτασμούς, αλλά όχι για υλικοτεχνικές ανάγκες, για σίτιση, στέγαση και συγγράμματα. Σε μία περίοδο που μας στερούν τα όνειρα και μας ταΐζουν με πατρίδες και εθνική ομοψυχία εμείς δεν θα αποδεχτούμε το μέλλον που μας επιβάλλουν, δεν συμβιβαζόμαστε και δεν συναινούμε στη πραγματικότητα τους. Μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες θα περιγράψουμε το μέλλον που μας αρμόζει, θα παλέψουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας!

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

  • Κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας για την υπεράσπιση του ασύλου, που θα περνάει από τις σχολές του κέντρου (Νομική – Κάτω Πολυτεχνείο – ΑΣΟΕΕ) την Πέμπτη 8/11 στις 18:00.                   
  • Συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας μαζί με αναπληρωτές/αδιόριστους εκπαιδευτικούς και μαθητές ενάντια στο ν. Γαβρόγλου και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την Παρασκευή 9/11 στις 11:00 με κατειλημμένη σχολή.
  • Κατάληψη της σχολής 14-15-16 Νοέμβρη ενόψει του τριήμερου του Πολυτεχνείου. Μεταφορά του κέντρου αγώνα της κατάληψης στον κάτω χώρο του Πολυτεχνείου.
  • Συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση στις 14/11. Συμμετοχή στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων που θα γίνει αμέσως μετά στο κάτω Πολυτεχνείο για τη διοργάνωση του τριημέρου του Πολυτεχνείου απ’ όλους τους Φ.Σ.
  • Συμμετοχή στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία την Παρασκευή 17/11 προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία με προσυγκέντρωση των ΦΣ στις 13:00 στο Κάτω Πολυτεχνείο.
  • Κάλεσμα στους υπόλοιπους Φ.Σ., μαθητές και εκπαιδευτικούς για συμμετοχή, προετοιμασία και συνδιοργάνωση πανελλαδικής πανεκπαιδευτικής κινητοποίησης στο κέντρο της Αθήνας την Πέμπτη 29/11 ενάντια στον ν. Γαβρόγλου και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
  • Παράσταση διαμαρτυρίας στο επόμενο τμήμα καθηγητών (για ζητήματα προγράμματος σπουδών, εξεταστική, υλικοτεχνικά κ.α. ζητήματα σχολής) και στην επόμενη σύγκλητο όποτε αυτά καλεστούν.

ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ/ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ


Έντονο προβληματισμό μας προκαλεί η στάση της ΚΝΕ στις τελευταίες συνελεύσεις της σχολής μας, με αποκορύφωμα την τελευταία στις 17.10. Όποιος ήταν σε αυτές δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί τα διαρκή «show» και την γελοιοποίηση της ίδιας της διαδικασίας σε σημείο διάλυσής της. Ξεκινώντας από «ερωτήσεις»-stand up comedy και καταλήγοντας σε ερωτήσεις χωρίς …ερώτηση(!). Επιλέγουν ως ανάγκη για τον ΦΣ Τοπογράφων να παίξουν κεντρική μικροπολιτική αντιπαράθεση (λόγω και μιας εκτενούς προεκλογικής περιόδου θα λέγαμε εμείς) με την κάθε ΛΑΕ (κάτι ίσως αναμενόμενο σαν στόχευση, αν αναλογιστεί κανείς την κοινή κοινωνική βάση στην οποία απευθύνονται και οι δύο και στην οποία στηρίζουν τις όποιες ψήφους και βουλευτές). Αυτοί είναι οι «πεφωτισμένοι» αγωνιστές με τα «κόκκινα ΔΣ», που φοβούνται λόγω των πολιτικών ανεπαρκειών τους τις μαζικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων που είναι σε θέση να παράξουν οι ίδιες πολιτική και δεν αρκούνται στο να «διαλέξουν» πολιτική.
Ορμώμενοι από στείρα μικροπολιτικά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες έτσι ώστε να καλύψουν τα πολιτικά κενά της κομματικής τους γραμμής, επιτίθενται με τραμπούκικες συμπεριφορές σε αγωνιστές και αγωνίστριες του συλλόγου. Με μεθοδεύσεις που θα ζήλευε κάθε καθεστωτική δύναμη, προσπαθούν να αναδείξουν το μαχόμενο κομμάτι και μέσα σ αυτό φυσικά την ΕΑΑΚ ως το μέγιστο κακό εντός των συλλόγων. Σε αυτή τη κατεύθυνση είδαμε λίγες μέρες μετά την ΚΝΕ να χρησιμοποιεί για άλλη μία φορά εργαλειακά το Δ.Σ. σαν μέσο συλλογής υπογραφών για τις κινητοποιήσεις της. Η ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ/Επιτροπή Αγώνα Τοπογράφων έφερε σαν ψήφισμα στο Διοικητικό Συμβούλιο, το ψήφισμα εκείνο που καταψήφισε το σώμα της Γενικής Συνέλευσης την οποία διέλυσε λίγες μέρες πριν. Ξανά λοιπόν, όπως συνηθίζει όλο και συχνότερα, βρήκε τρόπο να παρακάμψει τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις διαδικασίες στις οποίες έχει λόγο κάθε φοιτητής και φοιτήτρια, και προτίμησε να πάρει μία «απόφαση» με την βοήθεια της ΔΑΠ και της κάθε ΔΑΠ. Ένα ΔΣ το όποιο αναφερόταν σε φοιτητική διαδήλωση τη μέρα διακλάδικής απεργίας η οποία οργανωνόταν για μήνες από σωματεία μακριά από γραφειοκρατίες και αφεντικά, μία απεργία την οποία με κάθε τρόπο σαμπόταραν και υπονόμευσαν τρέχοντας πίσω από την ΑΔΕΔΥ αλλά παρ όλα αυτά έγινε και ήταν μαζική και επιτυχημένη.  Αυτή η πολιτική τους ξεφτίλα οδηγεί στην καταστροφή του φοιτητικού συλλόγου. Δημιουργεί συνειδητά ένα κλίμα ανάθεσης και υποτίμησης των Γενικών Συνελεύσεων. Στην άρνηση μας να επιτρέψουμε αυτό το ΔΣ να καπελώσει τον σύλλογο μας η ΚΝΕ απάντησε με τραμπουκισμούς και απειλές. Καθοδηγητάδες της ΚΝΕ εμφανίστηκαν στη σχολή με σκοπό να μας εκφοβίσουν και να μας «ενημερώσουν» πως τον εν λόγω ΔΣ θα γίνει είτε το θέλουμε είτε όχι.  Πως θα μας αναγκάσουν «με άλλο τρόπο αν χρειαστεί» όπως είπαν. 
Η βαθιά κομματοκεντρική λογική της ΚΝΕ, σε συνδυασμό με την αδυναμία της να περιγράψει ένα πολιτικό σχέδιο ανάπτυξης και όξυνσης του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος, είναι τα βαθύτερα αίτια που μετατρέπουν την ΚΝΕ σε επί της ουσίας τροχοπέδη των αγώνων της σπουδάζουσας νεολαίας, παρά τις διακηρυκτικά αριστερές κορώνες της. Για αυτό και θέλουν προέδρους στις σχολές και στα σχολεία που θα ελέγχουν οι καθοδηγητές που θα κάνουν κουμάντο στους συλλόγους και όχι μαζικές συνελεύσεις. Οι πολιτικές ανεπάρκειες της ΚΝΕ, η γενικόλογη γραμμή της στο φοιτητικό κίνημα που αδυνατεί συστηματικά, να θέσει τον πήχη σε επίπεδα ανάλογα της συγκυρίας και στον αντίποδα σπέρνει ματαιότητα και απαισιοδοξία στον κόσμο των σχολών, δεν κρύβονται πίσω από τραμπούκικους χειρισμούς.
Οι λασπολογίες και τα ψέματα, είναι η διαχρονική τους ικανότητα όταν βλέπουν την πολιτική τους γραμμή να αποτυγχάνει και να πέφτει σε τέλματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι επιλέγουν να το κάνουν κάθε φορά που βλέπουν ότι μειοψηφούν, επιλέγοντας να καταστρέψουν τις διαδικασίες του συλλόγου τους και τις αποφάσεις του και μάλιστα με διάφορους τρόπους, ξεκινώντας με τα παραπάνω και καταλήγοντας σε κατάθεση ψηφισμάτων ίδιων(!) με αυτά που καλούσαν τον σύλλογο να αποφασίσει μέσω του πλαισίου τους, χρησιμοποιώντας τα με άκρως προβοκατόρικο τρόπο. Έχουν δηλαδή διαχρονική λογική ότι ή ο σύλλογος θα «ανήκει» στο ΜΑΣ και τίποτα άλλο, ή θα επιβάλλουν την διάλυσή του με κάθε τρόπο. Κι αφού το πρώτο στη σχολή μας δεν τους βγαίνει, παίζουν την δεύτερη και επικίνδυνη επιλογή.
Από την μεριά μας - αντιλαμβανόμενοι ότι παρεμβαίνουμε σε μια σχολή που επικρατεί η λογική διάλυσης των φοιτητικών συλλόγων λόγω δύναμης της ΔΑΠ - καταγγέλλουμε και επιλέγουμε να μην αφήσουμε στο απυρόβλητο οποιαδήποτε αντίστοιχη προσπάθεια, ειδικά όταν γίνεται με κάποιο «αγωνιστικό» προσωπείο. Ο φοιτητικός μας σύλλογος έχει πολύ σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσει για να μετατραπεί σε πεδίο αυτοσυντήρησης και αυτοαναπαραγωγής της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Και ακριβώς γι’ αυτό κάνουμε ξεκάθαρο ότι τέτοιες πρακτικές από εδώ και στο εξής δεν θα γίνουν ανεκτές στο ελάχιστο και η ομαλή λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου και της διεξαγωγής των συνελεύσεων του θα διασφαλιστεί με κάθε τρόπο απέναντι σε κάθε προσπάθεια στημένης προβοκάτσιας και εξευτελισμού τους.