Ο Δεκέμβρης ως απάντηση στο «Και τι να κάνουμε;»
Από
την αρχή της χρονιάς έχει ξεσπάσει μια σειρά κινητοποιήσεων, φοιτητές, μαθητές
και εργαζόμενοι έχουν βγει στον δρόμο του αγώνα. Από τις κινητοποιήσεις στο
Υπουργείο Παιδείας, καταλήψεις σε σχολές και σχολεία ξεπηδάει ένα ρεύμα
ανυπακοής και αντίστασης στην νεολαία που απαιτεί καλύτερες συνθήκες
εκπαίδευσης και εργασίας για το μέλλον της. Με αφορμή και τη συμπλήρωση 10 χρόνων από το μεγάλο ξεσηκωμό της
νεολαίας το Δεκέμβρη του ’08, πρέπει να βγούμε ξανά στο δρόμο του αγώνα,
παλεύοντας και για «μικρά» και για τα «μεγάλα», πιάνοντας ξανά το νήμα εκείνου
του Δεκέμβρη που η νεολαία είδε το ποτήρι να ξεχειλίζει και είπε “Ως εδώ”
παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της. Πιάνοντας αυτό το νήμα προσπαθούμε
να δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα του σήμερα και να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά
που η νεολαία του 2008 με έναν διαφορετικό τρόπο τα είχε δει να έρχονται.
Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση & Νέο Πρόγραμμα
Σπουδών-Αλλαγή ονόματος σχολής
Φυσικά
δεν έχουμε καμία αυταπάτη και διακρίνουμε ότι όλες αυτές οι εκφάνσεις
συνολικότερων κατευθύνσεων στον χώρο της παιδείας δεν είναι ξεκομμένες. Είναι
οι κατευθύνσεις που μπαίνουν για το πώς θα είναι οι σπουδές μας, τι περιεχόμενο
θα έχουν και τι στόχο. Είναι οι αλλαγές που έρχονται στα προγράμματα σπουδών των σχολών μας, που συνολικά οδηγούν σε αποφοίτους-συλλέκτες δεξιοτήτων για τις
εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου και όχι σε επιστήμονες
με συνολική εποπτεία του αντικειμένου τους, με ικανότητα κριτικής σκέψης και
εξέλιξης του προς όφελος της κοινωνίας και των αναγκών της. Χαρακτηριστικά,
στη σχολή μας αυτό επιχειρείται μέσω της
ψήφισης της αλλαγής στρατηγικής της σχολής και του ονόματός της. Στην
πλειοψηφία των σχολών του ΕΜΠ, ήδη από την προηγούμενη χρονιά, έχει ξεκινήσει συζήτηση για την αλλαγή των
προγραμμάτων σπουδών. Στην σχολή των πολιτικών μηχανικών το νέο πρόγραμμα
σπουδών ψηφίστηκε και έτσι πάει να γίνει και στη σχολή μας με τη διαδικασία ψήφισης της νέας της στρατηγικής. Τα νέα
προγράμματα σπουδών εκτός από την ταυτόχρονη προσπάθεια αλλαγής τους έχουν και
πολλά ακόμα κοινά. Χρησιμοποιώντας σαν
δικαιολογία τον εκσυγχρονισμό της σχολής, μειώνουν το γνωστικό εύρος με στόχο
την «αποστολή» των φοιτητών σε ένα μέλλον διαρκούς επανακατάρτισης με
σεμινάρια, μεταπτυχιακά, διδακτορικά αφού ο κάθε φοιτητής θα λαμβάνει μόνο το
κομμάτι της γνώσης που ζητάει η αγορά την δεδομένη χρονική στιγμή χάνοντας την
συνολική εποπτεία του αντικειμένου του. Στην σχολή μας το προς ψήφιση
κείμενο για την νέα στρατηγική αναφέρει χαρακτηριστικά «Το γνωστικό αντικείμενο πρέπει να γίνει περισσότερο συνεκτικό ώστε να
αναδεικνύει τη σημαντικότητα της ειδίκευσης και τον διαφορετικό τρόπο προσέγγισης
του γεοχώρου», αφήνοντας ανοιχτές πόρτες στην διάσπαση του πτυχίου και
ουσιαστικά της επιστήμης μας, καθώς επίσης ότι «Τα νέα αντικείμενα που αναπτύσσονται στη σχολή πρέπει να ακολουθούν ένα
συνεκτικό γνωστικό πυρήνα, να προσφέρουν επιστημονική διέξοδο και προοπτική, να
αναδεικνύουν ποιοτική διαφοροποίηση και όχι απλά να στοχεύουν στην κάλυψη
περιφερικών παραδοσιακών επαγγελματικών αντικειμένων τα οποία αποτελούν πεδίο
και άλλων ειδικοτήτων», κάνοντας πιο έντονα καθαρή την στόχευση σε
αποστειρωμένη και αποκομμένη από το συνολικό επιστημονικό πεδίο γνώση, και
μάλιστα την εξάλειψη αντικειμένων από το πεδίου του Τοπογράφου τα οποία η αγορά
εργασίας θεωρεί ότι πλέον μπορεί να τα καλύψει με διαφορετικό τρόπο και άρα να
διαφοροποιήσει τον ρόλο της σχολής μας στον καταμερισμό της εργασίας. Πέρα όμως
απ’ αυτά μέσω της διαδικασίας στρατηγικής της σχολής ερχόμαστε αντιμέτωποι με
το ερώτημα «Τι μαθαίνουμε εδώ και για ποιον;». Οι κατευθύνσεις που μπαίνουν για τα ερευνητικά, καθώς και το
αντικείμενο πολλών από αυτά, όπως για παράδειγμα ο στρατός και ο πόλεμος,
δημιουργούν καταστάσεις στις οποίες εμείς οι ίδιοι, που θεωρητικά απλώς
σπουδάζουμε, να παράγουμε την απαραίτητη γνώση και το τεχνογνωσία για κάθε
λογής στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και του ελληνικού κράτους και να
γινόμαστε συνυπεύθυνοι στο αιματοκύλισμα ολόκληρων λαών.
Δεν πολεμάμε γι’ αυτούς παρά μόνο για τις ζωές
μας
Και
ενώ καθημερινά δημιουργούν ένα τέτοιο τοπίο, ακούμε πόσο σημαντικό είναι να σταθούμε όλοι μαζί, ότι τα συμφέροντά μας είναι κοινά και ότι τα απειλεί μια τουρκική επιθετικότητα ή ένας «Σκοπιανός»
αλυτρωτισμός. Αυτά μας τα λένε την ίδια ώρα που το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τη Συρία. Την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος συμμετέχει άμεσα στις επιθέσεις
παραχωρώντας τη βάση της Σούδας και πολλές ακόμη σε όλη την Ελλάδα. Αυτά μας τα
λένε την ίδια ώρα που μέσα στις σχολές μας παράγουμε
γνώση για την πολεμική τους μηχανή, με ερευνητικά, επώνυμες έδρες και μεταπτυχιακά
προγράμματα. Όσο λοιπόν μας λένε αυτά, εμείς απαντάμε ότι δεν έχουμε κανένα
κοινό συμφέρον μαζί τους, απαντάμε ότι τα
μόνα κοινά συμφέροντα τα έχουμε με τα πληττόμενα κομμάτια της Ελλάδας, της
Τουρκίας, της Μακεδονίας, της Συρίας, απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και
καπιταλιστική δύναμη, εντός και εκτός συνόρων, είτε με την μορφή του εισβολέα
είτε με την μορφή του «προστάτη».
Φασιστική απειλή και κοινωνικός εκφασισμός
Μια
τέτοια κατάσταση που στήνεται όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει και να επιβιώσει
εάν δεν έχουν μαζί τους κομμάτι της κοινωνίας, ή μάλλον εάν δεν διαμορφώσουν
μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να προασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα. Πάνω σε
αυτή την κατάσταση διαμορφώνεται ο
εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας. Εκφασισμός που ξεκινάει από μια διαδήλωση για την Μακεδονία, συνεχίζει
με την υπεράσπιση Έλληνα φασίστα που
πυροβολεί σε αλβανικό έδαφος και φτάνει μέχρι την στέρηση της ζωής όσων αποτελούν κίνδυνο για τον ελληνικό εθνικό κορμό,
τη δολοφονία του lgbtqi ακτιβιστή και οροθετικού
Ζακ/Zackie
Oh
από μπάτσους και αφεντικά,
την τριπλή δολοφονία προσφυγισσών στον
Έβρο, την δολοφονία του Αλβανού
εργάτη Petrit
Zifle
από φασίστα στην Κέρκυρα,
αλλά και άλλων πολλών ακόμα που αποκρύφτηκαν και δεν μάθαμε, ούτε θα μάθουμε
ποτέ. Διαμορφώνεται ένας εκφασισμός που ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες πήρε
επικίνδυνες μορφές γιατί πάτησε πόδι
εκεί που διαμορφώνεται η αυριανή νεολαία, στα σχολεία. Προσπάθησε να
αναπτυχθεί ανάμεσα σε παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους καθημερινά να
παλεύουν για την επιβίωση και τα ίδια να μεγαλώνουν σε μια κατάσταση που δεν
μπορούν να κάνουν το παραμικρό όνειρο. Σε αυτά τα παιδιά πήγε να αναπτυχθεί και
να τα πείσει ότι ο εχθρός τους είναι οι
γειτονικοί λαοί και όχι όσοι τους κλέβουν τη ζωή μέσα από τα σύνορα.
Ωστόσο, φάνηκε για άλλη μια φορά ότι το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να τους
σταματήσει και να φέρει στο προσκήνιο τον ρόλο που παίζουν και να αναδείξει τα
πραγματικά προβλήματα και μέτωπα πάλης που είναι αναγκαία στο σήμερα. Οι συντονισμένες αντιφασιστικές παρεμβάσεις σε
πλήθος σχολείων έδειξαν ότι εκεί έξω υπάρχει ακόμη ένα δυναμικό που δεν
πείθεται από το μίσος και τη μισαλλοδοξία τους, που αναζητά και βρίσκει τη
μήτρα των προβλημάτων του και στοχεύει σε αυτήν, ότι ο αντιφασιστικός αγώνας που θίγει τα ζητήματα πολιτικά και δίνει μια
άλλη προοπτική μπορεί να μετράει βήματα και να είναι νικηφόρος.
Από
την μεριά μας να κάνουμε ξεκάθαρο ότι εμείς δεν θα αποδεχτούμε το μέλλον που
μας επιβάλλουν, δεν συμβιβαζόμαστε και δεν συναινούμε στη πραγματικότητα τους. Μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες θα
περιγράψουμε το μέλλον που μας αρμόζει, θα παλέψουμε για τις ανάγκες και τις
επιθυμίες μας !
Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση του
φοιτητικού συλλόγου την Τετάρτη 5/12 στις 12:30 στο αμφ. Β1