Νοέμβρης
1973 – Νοέμβρης 2018: Τίποτα δεν έχει αλλάξει...
45
χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση εκείνου του Νοέμβρη το 1973. Το τριήμερο
του πολυτεχνείου, σε πείσμα κυβερνήσεων και κράτους, παραμένει ένα αγωνιστικό
ραντεβού για παιδεία, ειρήνη και ελευθερία, και όχι κάποια «γιορτούλα» των
διάφορων επισήμων. Έτσι και φέτος, το φοιτητικό κίνημα, μαζί με μαθητές,
αδιόριστους καθηγητές, κάθε αγωνιζόμενο και αγωνιζόμενη, θα γεμίσουμε τον
ιστορικό χώρο στην Πατησίων, πιάνοντας το νήμα από το τότε στο σήμερα,
ενώνοντας τις δυνάμεις μας και να παλέψουμε ξανά για
ψωμί: με
ψηφισμένο το τρίτο μνημόνιο από κυβέρνηση και δήθεν αντιπολίτευση, οι
εργαζόμενοι, και ειδικά οι νέοι (βλέπε υποκατώτατο μισθό, σύμφωνο εργασίας
κοκ), βυθίζονται ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο του “εργασιακού μεσαίωνα”. Με
μισθούς πείνας, “ευέλικτα” ωράρια και ανύπαρκτα εργατικά δικαιώματα για τους
λίγους εκείνους που δουλεύουν σταθερά, με
επισφάλεια – ανασφάλεια, περιπλάνηση και μιζέρια για τους περισσότερους,
το αίτημα για “ψωμί”, με αξιοπρεπείς μισθούς, ανθρώπινα ωράρια και σταθερή
δουλεια για όλους είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, τόσο για τους ήδη εργαζόμενους,
όσο και για τους μελλοντικούς. Όπως τότε, που οι εργάτες και οι οικοδόμοι
ενώθηκαν με τους εξεγερμένους φοιτητές ενάντια στη χούντα, έτσι και σήμερα
εργατικό και φοιτητικό κίνημα θα παλέψουν ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα.
παιδεία: με
την πρόφαση της κρίσης, η χρηματοδότηση της παιδείας συνεχώς μειώνεται:
ελλείψεις, περικοπές στη φοιτητική μέριμνα (σίτιση, στέγαση), στροφή στην
“αυτοχρηματοδότηση” των ιδρυμάτων. Αποτέλεσμα: οι φτωχοί φοιτητές πετάγονται
πρακτικά εκτός ιδρυμάτων, το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία καταντά
ουτοπικό. Και όσοι μένουν σε αυτά, οδηγούνται στην “υπερεξειδίκευση”, χωρίς
συνολική εποπτεία του αντικειμένου της, χωρίς σφαιρική γνώση που θα τους
διαμορφώνει σαν ολοκληρωμένους ανθρώπους, καθιστώντας του ευέλικτο και πειθήνιο
δυναμικό, εκτεθειμένο στις ορέξεις του εκάστοτε εργοδότη. Η πάλη λοιπόν για
ποιοτική, δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες κι όλους, παραμένει ιστορικό
διακύβευμα για το φοιτητικό κίνημα, από το 1973 στο πολυτεχνείο, μέχρι το
κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση το άρθρου 16 και τη σημερινή πάλη ενάντια στον
αντιδραστικό νόμο Γαβρόγλου.
ελευθερία: την
ώρα που νέοι αγώνες ξεσπούν (βλέπε κινητοποιήσεις μαθητών, απεργία 1ης
Νοεμβρίου), κυβέρνηση κι αντιπολίευση στοχοποιούν το άσυλο, ως δήθεν χώρο
“ανομίας και παραβατικότητας”, στην ουσία στοχεύοντας το ίδιο το δικαίωμα των
φοιτητών να οργανώνονται, να συνδικαλίζονται και να αγωνίζονται. Ακόμα, οι
φασίστες επιχειρούν να ξαναβγούν στο δρόμο, στήνοντας ενέδρες και χτυπώντας
μετανάστες και αγωνιστές. Το δόγμα για “τάξη και ασφάλεια” πλασάρεται δήθεν ως
η απόλυτη λύση στα προβλήματα της καθημερινότητας, ειδικά στις φτωχές
γειτονιες. Η καταστολή όμως ποτέ δεν έλυσε κοινωνικά ζητήματα, όπως η
μιζέρια, η ανεργία, η εξαθλίωση. Στην πραγματικότητα, στοχεύουν απλά τους
αγώνες των καταπιεσμένων ενάντια σε αυτά. Καθήκον του φοιτητικού κινήματος
σήμερα είναι να σταθούμε δίπλα τους.
Γι’ όλα αυτά, πιάνουμε το νήμα των
αγώνων του τότε και το φέρνουμε στο σήμερα. Για ψωμί παιδεία και ελευθερία, για
έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων μας!
...τίποτα
δεν είναι όπως παλιά!